Τα ψυχιατρικά διαγνωστικά εγχειρίδια προσπαθούν να πιστοποιήσουν ψυχικές δυσκολίες και παθήσεις. Σε καμία περίπτωση δεν είναι ιερά κείμενα, αλλά χρήσιμα εργαλεία.
Η διάγνωση ξεκινά από τον μεμονωμένο ασθενή με βιο-ψυχο-κοινωνική προσέγγιση.
Η ταξινόμηση της διαγνωστικής προσέγγισης σε νοσογραφικές ενότητες, π.χ. κρίση πανικού, είναι ένα εργαλείο και δεν καταργεί την κάθε φορά ξεχωριστή διαπροσωπική προσέγγιση.
Η δυνατότητα να δοθεί μια ερμηνεία και ένας ορισμός στον ασθενή για το τι έχει είναι μια πολύ λεπτή διεργασία τόσο για τον θεράποντα όσο για τον ασθενή.
Ο ασθενής έχει δικαίωμα να γνωρίζει τη διάγνωση και ο ψυχίατρος καλείται να του ανοίξει και όχι να κλείσει το θέμα του μέσα σε δύο λέξεις.
Να του δώσει δηλαδή μια διάγνωση, αλλά και να προσεγγίσει μαζί του σαν συνεργάτης το πρόβλημά του πέρα από τους τίτλους αυτής της διάγνωσης.